Οι «βολεμένοι» καθορίζουν τους κανόνες του παιγνιδιού

Εδώ ο κόσμος καίγεται, κι αυτοί «χτενίζονται». Το σύστημα ενημέρωσης της χώρας, και όχι μόνο, ασχολείται τελευταία κυρίως είτε με το πόσα στικάκια υπάρχουν στην λίστα Λαγκάρντ και ποιοι τα έδωσαν σε ποιους και πότε, είτε με τα παραλειπόμενα από τις καταλήψεις και τις παρεμβάσεις της αστυνομίας στις διάφορες «βίλες». Είναι άλλη μια απόδειξη ότι οι «βολεμένοι» είναι εκείνοι που καθορίζουν τους κανόνες του παιγνιδιού στη χώρα.


 Κι όλα αυτά όταν η Ελληνική Στατιστική Αρχή γνωστοποιεί νέα στοιχεία για την πορεία της αγοράς εργασίας που προκαλούν κατάθλιψη. Η ανεργία συνέχισε να καλπάζει με αποτέλεσμα να σκαρφαλώσει στο 26,8% τον περασμένο Οκτώβριο ενώ η απασχόληση μειώθηκε κατά 400 χιλ. άτομα περίπου σε σχέση με τον ίδιο μήνα πέρυσι.

Κάπου 3,68 εκατ. άτομα συντηρούν τον πληθυσμό των 10-11 εκατομμυρίων και ο αριθμός τους μειώνεται συνεχώς. Αν μάλιστα οι ειδικοί έχουν δίκιο, η ανεργία θα ανέβει ακόμη περισσότερο τους επόμενους μήνες και η απασχόληση θα υποχωρήσει. Όπως έχουμε ξαναπεί, τα νούμερα για την ανεργία αφορούν βασικά, για να μην πούμε αποκλειστικά, τον ιδιωτικό τομέα αφού η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που εφαρμόζει πρόγραμμα λιτότητας λόγω κρίσης δημοσίου χρέους χωρίς δραστικό περιορισμό των θέσεων στο δημόσιο.

 Ακόμη, νέες μειώσεις επιβάλλονται στους μισθούς είτε μέσω αυξημένης παρακράτησης φόρου είτε μέσω επέκτασης των νέων κατώτερων μισθών σε περισσότερους. Επιπλέον, η ΔΕΗ ζητά νέες διψήφιες αυξήσεις στη τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος ενώ οι τιμές λιανικής στα περισσότερα είδη διατηρούνται στο ύψος τους και σ’ ορισμένα βασικά αγροτικά προϊόντα βρίσκονται σε υψηλότερα επίπεδα από πέρυσι.

Ο συνδυασμός λιγότερων θέσεων εργασίας και μειωμένης αγοραστικής δύναμης είναι δυνητικά εκρηκτικός αλλά ακόμη δεν έχουμε φθάσει στο σημείο έκρηξης. Η οικογενειακή αλληλεγγύη εξηγεί σε σημαντικό βαθμό αυτή την εξέλιξη. Επίσης, οι περισσότεροι άνεργοι έχουν κάποιο «λίπος» να κάψουν γιατί πήραν τις αποζημιώσεις απόλυσης και κατόπιν το επίδομα ανεργίας και έχουν κάποιες καταθέσεις στην άκρη. Οσο όμως περνά ο καιρός και νέες θέσεις εργασίας δεν δημιουργούνται, το πρόβλημα θα οξύνεται.

 Αν υποθέσουμε ότι χρειάζονται κάπου 12 με 18 μήνες για να εξαντληθεί το «λίπος» ενώ η ανεργία άρχισε να γίνεται πολύ πιο αισθητή το 2011, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το πρόβλημα θα οξυνθεί μέσα στο 2013 και ειδικότερα το δεύτερο εξάμηνο της χρονιάς. Την ίδια στιγμή σε άλλες περιοχές του πλανήτη υπάρχουν οικονομίες που αναπτύσσονται με ταχείς ρυθμούς επί χρόνια και έχουν πολύ χαμηλά ποσοστά ανεργίας.

 Μερικοί υποστηρίζουν ότι αυτό οφείλεται στους μισθούς πείνας που δίνονται εκεί ενώ παρατηρούν ότι έχουν χαμηλότερο κατά κεφαλή εισόδημα σε σχέση με την Ελλάδα και τις άλλες χώρες της ευρωζώνης. Ένα σημείωμα που λάβαμε πρόσφατα από τον δημοσιογράφο Τάκη Μίχα που ζει τους τελευταίους μήνες στη Ν.Α. Ασία και συγκεκριμένα σε μια περιοχή της Ταϋλάνδης απαντά σ’ αυτούς τους ισχυρισμούς.

 Το παραθέτουμε λοιπόν με την σύμφωνη γνώμη του για προβληματισμό. «Υπάρχει ένα επιχείρημα το οποίο οι ευρωλάγνοι χρησιμοποιούν κατά κόρον για να υποβαθμίσουν την οικονομική ανάπτυξη της Ασίας. Το επιχείρημα ότι η ανάπτυξη στηρίζεται σε «μισθούς πείνας». Πόσο ισχύει αυτό; Το θέμα φυσικά δεν είναι η ονομαστική αξία του μισθού αλλά η αγοραστική του δύναμη. Έκανα λοιπόν μία πρόχειρη –ομολογουμένως -έρευνα για να συγκρίνω το ποσοστό του μηνιαίου μισθού (κατώτατου) που κοστίζουν διάφορα βασικά items.

 Με δεδομένο ότι ο βασικός μισθός στην Ταϋλάνδη είναι 240 ευρώ και στην Ελλάδα 600:
 1) Ένα γεύμα σε ένα συνοικιακό εστιατόριο στην Ελλάδα κοστίζει 2% του (βασικού) μισθού. Ένα ανάλογο γεύμα στην Ταϋλάνδη κοστίζει 0.75%
 2)Μια ιδιωτική επίσκεψη σε ένα specialist γιατρό στην Ελλάδα κοστίζει 16.6% του μισθού. Στην Ταϋλάνδη κοστίζει 3%
 3)Το νοικι για ενα διαμέρισμα για μια τριμελή οικογένεια στην Ελλάδα είναι 58% του μισθού. Στην Ταϋλάνδη είναι 31%
 4)Στην Ελλάδα τα ποσοστά ανεργίας είναι 27%. Στην Ταϋλάνδη είναι 1,5%

 Αυτό που απουσιάζει στις χώρες της ΝΑ Ασίας (και εδώ βρίσκεται ίσως το κλειδί της οικονομικής ανάπτυξης) είναι τα κρατικά συνταξιοδοτικά συστήματα. Κάθε νέος εργαζόμενος στην Ταϋλάνδη θεωρεί ως μέρος των ανελαστικών δαπανών του (φαγητό ,νοίκι, βενζίνη για το μηχανάκι) τα χρήματα που βάζει στην άκρη κάθε μήνα για τους γονείς του.

Η ανάπτυξη στη Ασία δεν βασίζεται λοιπόν σε «μισθούς πείνας». Βασίζεται σε σκληρή δουλειά, επιχειρηματικό ταλέντο, απουσία κρατικών συνταξιοδοτικών συστημάτων και πάνω απ όλα εθνικό νόμισμα πού επιτρέπει την εξισορρόπηση των τιμών με την παραγωγικότητα.»

 Dr. Money
euro2day.gr