Η πόλη της Θεσσαλονίκης μας αποκαλύπτεται με έναν διαφορετικό τρόπο, μέσα από τα έργα των Jean-Christophe Ballot, Alain Ceccaroli, Fouad Elkoury, André Mérian, Λίας Ναλμπαντίδου, Σπύρου Στάβερη, στην έκθεση αυτή που συνδιοργανώνεται από το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού και το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο της PhotoBiennale.
Η γενική επιμέλεια της έκθεσης είναι του Βαγγέλη Ιωακειμίδη. Εδώ ο λόγος δίνεται στην πόλη, όπως εκφράζεται μέσα από το αστικό και το περιαστικό τοπίο, δίνοντας φωνή σε μέρη που δεν είχαμε δει ή τουλάχιστον δεν είχαμε δει ποτέ με αυτόν τον τρόπο.
Μέσα από φωτογραφικές αποστολές των τεσσάρων διεθνών φωτογράφων- των Alain Ceccaroli, Jean-Christophe Ballot, Andre Merian, Fouad Elkoury- εμφανίζονται εικόνες που προκαλούν τον αναστοχασμό, άλλες που είναι ωμά περιγραφικές, και άλλες που διαχειρίζονται τον χώρο σαν μακέτα, εστιάζοντας σε χώρους ή κτίρια που κρύβουν μία πόλη μέσα στην πόλη - σαν μικρές αυτόνομες παρενθέσεις.
Αντίστοιχα, η ματιά των δύο Ελλήνων φωτογράφων, της Λίας Ναλμπαντίδου και του Σπύρου Στάβερη, λόγω της οργανικής τους εγγύτητας με τον χώρο, γίνεται πιο προσωπική, καθώς η πρώτη αναζητά το δικό της χάρτη, ενώ o δεύτερος τα πρόσωπα της πόλης και τις καταστάσεις που τα πλαισιώνουν ή ακόμη και τα διαμορφώνουν.
Η Θεσσαλονίκη είναι μία πόλη αιώνων. Μπορεί το πέρασμα από τους Οθωμανούς στους Έλληνες να αποτελεί πλέον αρχαία ιστορία, όπως γράφει ο Μark Mazower, αλλά τα ίχνη είναι παρόντα. Kαι μετά από την επέτειο των εκατό χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, έχουμε αρχίσει να τα ψηλαφούμε πιο προσεκτικά.
Σε αυτό το πλαίσιο, τα φωτογραφικά έργα στέκονται ως σημεία -σύμβολα για να προκαλέσουν το θεατή να ξαναπιάσει το ιστορικό νήμα και να αντιληφθεί τη χρονική συνέχεια, όπως και για να έρθει αντιμέτωπος με τον τρόπο που διαχειρίζεται το αστικό περιβάλλον στη σύγχρονη εποχή, χωρίς ακόμη να έχει επίγνωση για τον τρόπο που αυτό συνιστά πολιτισμό.
Οι σειρές των Alain Ceccaroli «Μορφές του Συνηθισμένου» και Jean-Christophe Ballot «Αστικά τοπία της Θεσσαλονίκης» αποτελούν μέρος φωτογραφικών αποστολών που πραγματοποιήθηκαν για λογαριασμό του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης το 2008 και το 2013 αντίστοιχα (η δεύτερη επίσης με την υποστήριξη του Γενικού Προξενείου της Γαλλίας στη Θεσσαλονίκη και της Διεύθυνσης Πολιτισμού & Τουρισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης), και αποτέλεσαν πρωτότυπες παραγωγές του ΜΦΘ.
Η σειρά «Waterfront» του André Mérian ήταν μέρος της φωτογραφικής αποστολής που υποστηρίχθηκε και χρηματοδοτήθηκε από τη Μασσαλία/Προβηγγία Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2013, υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του Francois Cheval, διευθυντή του Musée Nicéphore Niépce.
Οι σειρές των Fouad Elkoury «Θεσσαλονίκη: ένα πολυεθνικό παρελθόν» και του Σπύρου Στάβερη αποτελούν πρωτότυπες παραγωγές του Μουσείου Φωτογραφίας, και, όπως και τα έργα των Alain Ceccaroli και Jean-Christophe Ballot, μέρος της συλλογής του.
Τα έργα της Λίας Ναλμπαντίδου από τη σειρά «Αστικός Μυστικός Κήπος – γιατί η νύχτα;» παρουσιάζονται για πρώτη φορά. Έργα από τις παρούσες σειρές θα παρουσιαστούν και στο τρίτο μέρος της έκθεσης «Πέρα από την ιστορία: Η Θεσσαλονίκη μέσα από τη φωτογραφία», ενώ επίσης ανήκουν στη θεματική σειρά του Μουσείου Φωτογραφίας «Ματιές στην πόλη».
Διάρκεια λειτουργίας έκθεσης: 17/05 έως 15/06/2014 (Ώρες λειτουργίας: Δε-Κυ 08.00-20.00)
Συνδιοργάνωση: Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού / ΜΦΘ Παραγωγή: ΜΦΘ Γενική επιμέλεια: Βαγγέλης Ιωακειμίδης Οργάνωση φωτογραφικών αποστολών: Αλεξάνδρα Αθανασιάδου.
Ακολουθούν πληροφορίες για τους δημιουργούς και τις σειρές που παρουσιάζονται.
Όλες οι φωτογραφίες αυτής της έκθεσης είναι από τη Θεσσαλονίκη, ακόμα και εάν μερικές δεν τις αναγνωρίζουμε ως τέτοιες. Άλλωστε δεν πρόκειται για έργα που παρουσιάζουν μια περιγραφική, ή τουριστική οπτική της πόλης. Πρόκειται για εικόνες που χρησιμοποιούνται σχεδόν με τρόπο τρισδιάστατο, για να συνθέσουν τα κομμάτια ενός παζλ, να παραπέμψουν σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, ή σε ένα θεατρικό σκηνικό.
Ο θεατής βρίσκεται μέσα σε μικρόκοσμους του αστικού τοπίου, όπως αυτοί έχουν οριστεί από το φωτογράφο μέσα από τους διαλόγους που διαμορφώνουν οι αρχιτεκτονικοί όγκοι με το περιβάλλον τους. Σε αυτό το συνεχές που διαμορφώνουν αυτές οι συναντήσεις μεταξύ όγκων - περιβάλλοντος - φωτογράφου, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο οι περιοχές όπου αναπτύσσεται εμπορική δραστηριότητα: το λιμάνι, το ιστορικό κέντρο, ένα εμπορικό κέντρο στην περιαστική ζώνη -ακόμα και εάν από αυτά εκλείπει η ανθρώπινη παρουσία.
Οι αφηγήσεις προκύπτουν από τις αντιθέσεις, από τις επιλογές των δημόσιων χώρων που έχουν φωτογραφηθεί, όπως είναι τα στάδια, το στρατιωτικό νεκροταφείο, η πανεπιστημιούπολη, οι υπόγειες λήψεις του υπό εξέλιξη μετρό, οι εκκλησίες, τα κτίρια με γκράφιτι. Μία πόλη σε συνεχή εξέλιξη, με όρια που επιμηκύνονται, με συνδυασμούς που αλλάζουν.
Ο φωτογράφος στέκεται σε χρόνο μετέωρο ανάμεσα σε αυτές τις αναδιπλώσεις των χώρων που διαμορφώνονται με το βλέμμα του και μας ξανασυστήνει αυτό που ίσως να μας έχει διαφύγει, ή να μην είχαμε δει ποτέ.
Πρόκειται λοιπόν για τοπία μέσα στο τοπίο, όπως δηλώνει ο τίτλος, τα οποία ορίζονται από τον Jean Christophe Ballot και προσφέρονται πίσω στο θεατή. Άλλωστε η σχέση που διαμορφώνει κανείς με το χώρο και την πόλη του, αποτελούν και τρόπους συμπεριφοράς και παιδείας.
Jean-Christophe Ballot
Γεννήθηκε το 1960. Ζει και εργάζεται στο Παρίσι. Σπούδασε αρχιτεκτονική (Architecte D.P.L.G.) και είναι πτυχιούχος της Ecole Nationale Supérieure des Arts Décoratifs και της Ecole Nationale Supérieure des Métiers de l’image et du son (La Femis) και πρώην υπότροφος της Γαλλικής Ακαδημίας της Ρώμης (με έδρα τη Βίλα των Μεδίκων).
Το σύνολο του έργου του περιστρέφεται γύρω από την έννοια του χώρου. Ο Ballot έχει πραγματοποιήσει πολλά φωτογραφικά projects κατόπιν δημόσιας ανάθεσης, έχει κερδίσει βραβεία για το έργο του, ενώ έχει σκηνοθετήσει και αρκετά ντοκιμαντέρ μικρού και μεγάλου μήκους.
Έχουν δημοσιευτεί κατάλογοι και λευκώματα με το έργο του, το οποίο έχει παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε όλο τον κόσμο και περιλαμβάνεται ανάμεσα σε πολλές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές. www.jcballot.com Alain
Ceccaroli – Μορφές του συνηθισμένου Πρελούδιο σε μια θέση βλέμματος
O Alain Ceccaroli χρησιμοποιεί εδώ αιωρούμενα διαστήματα, διαστήματα ελικοειδή, τα οποία δεν ξέρεις πια αν χαρακτηρίζουν καθαρά τους τόπους που διασχίζει ή εάν θα ενωθούν - οριστικά – από τη νυκτερινή άγνωστη λογική της «παγκοσμιοποίησης».
Γι’ αυτό η εκλογή του να εργαστεί ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα, στο μαύρο και στο άσπρο. Γι’ αυτό επίσης η «σκοτεινή» σύνθεση των εργασιών του. Είναι στ’ αλήθεια φτωχός και άμοιρος από κάτι που – στην πραγματικότητά μας – θα γίνει γνωστό.
Γι’ αυτό δημιουργείτε μπροστά στα μάτια μας αυτό που θέλει να δούμε: ένα «νυχτερινό έργο» και μια παράξενη αλχημεία: δηλαδή γεγονότα που δεν υπάρχουν, εμφανίσεις που ανατρέπουν καθημερινές καταστάσεις, πολύ ξάστερες, που στέκονται μόνες τους.
Ό,τι κι αν είναι παραμένει μια κατάσταση που όχι μόνο γεννάει, αλλά καθιστά αναγνωρίσιμες τη σύγχυση, την ταραχή και την εγκατάλειψη των εποχών που διασχίζουμε.
Gilbert Beaugé 2008
Κοινωνιολόγος, ιστορικός τέχνης, ερευνητής στο CNRS
Alain Ceccaroli
Γεννήθηκε το 1945 στο Ραμπάτ του Μαρόκου. Ζει και εργάζεται στη Malemort du Comtat, στη Vaucluse, στη Γαλλία. Εξάσκησε διάφορα επαγγέλματα πριν ασχοληθεί με τη φωτογραφία, το 1981. Εκείνη τη χρονιά, συμμετέχοντας στο εργαστήρι της Claudine και του Jean-Pierre Sudre, αφυπνίζεται το ενδιαφέρον του για το τοπίο.
Το "Les sablières de Bédoin" σηματοδοτεί την έναρξη της φωτογραφικής του έρευνας (1982). Το 1985 και το 1986 συμμετείχε στη φωτογραφική αποστολή του DATAR. Το διάστημα 1990-1991 πραγματοποιεί σημαντικό έργο σχετικά με τις ελβετικές Άλπεις για το Μουσείο του Elysée στη Λοζάνη, μέσα στο πλαίσιο της 700ης επετείου της Ελβετικής Συνομοσπονδίας.
Από το 1991 έως το 1993 σχεδιάζει τη σειρά "Corps, Nature du Corps." Τα έργα του βρίσκονται σήμερα σε πολλές δημόσιες συλλογές σε μουσεία και άλλους πολιτιστικούς χώρους της Γαλλίας και του εξωτερικού.
Fouad Elkoury - Θεσσαλονίκη: ένα πολυεθνικό παρελθόν
Αυτό που θεωρούμε ως ενιαίο πολυεθνικό παρελθόν της Θεσσαλονίκης μάλλον αντιβαίνει προς την ιστορική πραγματικότητα. Η Θεσσαλονίκη επί αιώνες ήταν, κατά κύριο λόγο, μια πόλη τριών θρησκευμάτων που δεν συνγχωνεύονταν σε ένα. Συνυπήρχαν, αλλά ζούσαν χωριστά.
Αυτά τα ιστορικά νήματα ξετυλίγονται από την αφήγηση κάθε φωτογραφικού έργου, η οποία αναδύεται είτε από τα κείμενα που έχει επιλέξει ο δημιουργός (κυρίως αποσπάσματα από το βιβλίο του Μαρκ Μαζάουερ “Θεσσαλονίκη, Πόλη των φαντασμάτων”) είτε από τις εντάσεις που ενυπάρχουν, παλλόμενες, μέσα στο πλαίσιο.
Τα κτίρια έχουν φωτογραφηθεί στο παρόν, αλλά με μια ματιά που κουβαλάει το ιστορικό βάρος των γεγονότων, κυρίως όμως την ευαισθησία των ανθρώπων που τα κατοικούν, που είναι φυλακισμένοι μέσα σ' αυτά, που έχουν εκτοπιστεί απ' αυτά. Από τη στιγμή που έχεις ακούσει τον λόγο, η εικόνα δεν είναι ποτέ πια ίδια.
Ο θεατής αυτών των φωτογραφιών αντιλαμβάνεται την εξαιρετικά λεπτή ισορροπία μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, μεταξύ λέξεων και εικόνας, και, πάνω απ' όλα, μεταξύ του βάθους των ποικίλων ιστορικών διαστρωματώσεων και της λουστραρισμένης εικόνας της επιφάνειας. Αυτό συμβαίνει καθώς η εικόνα επιβάλλεται στο θεατή, τον αγκαλιάζει, τον περιβάλλει, και όχι με στατικό τρόπο.
Οι εικόνες ριζώνουν στο θεατή και οι φωνές αντηχούν στο νου του. Υπάρχει κίνηση εδώ που υποκρύπτεται σε κάθε εικόνα, κίνηση που συμβαίνει εντός και εκτός πλαισίου, δημιουργώντας μια 'image pensive'.
Τούτη την εικόνα την έχουν τροφοδοτήσει οι σκέψεις που γέννησε το βιβλίο του Μαζάουερ, οι πρωταγωνιστές του, τα ορόσημά του, η αφήγησή του. Ωστόσο, αυτή η περίπτυξη με το παρελθόν κάποια στιγμή τελειώνει και επιστρέφουμε στον “πραγματικό” κόσμο.
Ίχνη της σύγχρονης ελληνικής νοοτροπίας, σαν τσιμέντο στο δάσος, ή μια γηραιά κυρία που ζει πάμπτωχη μέσα στα παλιά τείχη της πόλης, εκφράζουν τη δομή του σημερινού κόσμου• δρουν σχεδόν μετωνυμικά. Μια οξυδερκής ματιά πάνω στην πόλη, την ιστορία και την καθημερινότητά της• μια σειρά δημιουργημένη από έναν μάστορα που καταφέρνει να συλλάβει την ουσία της πόλης και να υπαινιχθεί το δυσοίωνο παρόν μας.
Fouad Elkoury
Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1952 και ζει μεταξύ Παρισιού, Βυρηττού και Κωνσταντινούπολης. Άρχισε την καλλιτεχνική του σταδιοδρομία φωτογραφίζοντας τη Βυρηττό στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Οι εικόνες του αποτυπώνονται στα Beyrouth Aller-Retour (1984), και στο μεταπολεμικό Beirut City Centre (1992), έργα που παρουσιάστηκαν ευρύτατα και δημοσιεύτηκαν σε ένα βιβλίο. Αποτύπωση της ζωής στην εμπόλεμη ζώνη και συνάμα μιας αποστασιοποιημένης καθημερινότητας είναι και τα έργα του Palestine, l'envers du miroir (1996), Liban Provisoire (1998), ή η λογοτεχνική του αφήγηση Suite Egyptienne (1999).
Είναι συνιδρυτής του Arab Image Foundation στη Βυρηττό. Η έκθεσή του με τίτλο Sombres στο Maison Européenne de la Photo του Παρισιού καθώς και το κινηματογραφικό ομόλογό της Letters to Francine (2002), περιστρέφεται γύρω από την έννοια του τραύματος
• το έργο του Civilization, fake = real? (Πολιτισμός, κίβδηλο=πραγματικό;, 2005) μελετά το φαινόμενο της αναπαράστασης και της προσομοίωσης
• το On war and love (2006), που παρουσιάστηκε στην Biennale της Βενετίας, αναστοχάζεται την διάσταση του έρωτα σε καιρό πολέμου, ενώ το What happened to my dreams καταπιάνεται με ένα ευρύ φάσμα κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων.
Το 2010, και επί δύο χρόνια, ο Elkoury ασχολήθηκε με τη φωτογράφηση των εγκαταλελειμμένων σοβιετικών στρατιωτικών βάσεων στην Ανατολική Ευρώπη.
Το έργο του αυτό παρουσιάστηκε στο Ντουμπάι τον Απρίλιο του 2014.www.fouadelkoury.com
André Mérian - Waterfront
Αρχιτέκτονες και κυβερνώντες αδυνατούν να χειριστούν την αστική ανάπτυξη. Από πόλη σε πόλη διακρίνω μια σαρωτική καταστροφή. Τα έργα των μεγάλων αρχιτεκτόνων, καλά ή κακά, ηττώνται όταν επιδιώκουν να μεταμορφώσουν την πόλη σε κοινωνική ουτοπία. Αποτελούν την απόδειξη ότι κανείς δεν αντιμετωπίζει συνολικά το αστικό περιβάλλον. Χάνουμε την αίσθηση της ιστορίας της πόλης.
Gabriele Basilico
Αυτή είναι η αντίληψη που συναντάμε στα έργα του André Mérian. Παρατηρώντας με ένταση όλα όσα τον περιβάλλουν, ενδιαφέρεται για τις μεταμορφωτικές διαδικασίες της πόλης, για την ανάδυση πληθωρικών κτιριακών όγκων και την εξάπλωση της οικιστικής ανάπτυξης, για τις πανομοιότυπες κατασκευές που ξεφυτρώνουν μέσα σε λίγες εβδομάδες σύμφωνα με οικοδομικούς νόμους οι οποίοι κομματιάζουν τη γη σε περιοχές με συγκεκριμένες λειτουργίες [..]
Τι είναι πόλη; Ποιος έχει δικαίωμα στην πόλη; Και σε ποιο κομμάτι της; Αυτά είναι τα ερωτήματα που διατυπώνει ο André Mérian μέσω των εικόνων του, οι οποίες αποτυπώνουν δραστικά τα ενδιάμεσα στάδια της αναπτυξιακής διαδικασίας της προκυμαίας. [..]
Όπως πολλοί άλλοι σύγχρονοι καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν τη φωτογραφία ως αναλυτικό εργαλείο, ο André Mérian δεν δίνει μαθήματα• απλώς περιγράφει και αποκαλύπτει τι ακριβώς μας περιβάλλει. Οι φωτογραφίες του γίνονται έτσι καθρέφτης της εποχής μας. Αυτή ακριβώς είναι η καταστροφή για την οποία μιλούσε ο Gabriele Basilico: η ανικανότητα παραγωγής αστικού ιστού που τόσο συχνά έχουν τονίσει πολλοί αρχιτέκτονες, τα σκηνικά ζωής που εμπνέει η παγκοσμιοποίηση, η οποία επιβάλλει την δική της κοινωνική δομή και αστική αισθητική.
Bernard Millet
Αποσπάσματα από το άρθρο με τίτλο “Seafront”, εκδ. Arnaud Bizalion
André Mérian
Γεννήθηκε το 1955 στη Βρετάνη. Ζει και εργάζεται στη Μασσαλία της Γαλλίας. Έργα του εκτίθενται συχνά στη Γαλλία και στο εξωτερικό, ενώ αποτελούν και μέρος ιδιωτικών και ξένων συλλογών. Εκπροσωπείται από την Γκαλερί "la Galeries les Douches" στο Παρίσι.
Λία Ναλμπαντίδου - «Αστικός Μυστικός Κήπος – γιατί η νύχτα;»
Η σειρά Αστικός Μυστικός Κήπος είναι ένα εν εξελίξει φωτογραφικό έργο. Η φωτογράφιση άρχισε το 2010, σαν ένας αυτοσχεδιασμός στη διάρκεια ενός άσκοπου περιπάτου. Αστικός Μυστικός Κήπος – γιατί η νύχτα (2013) τιτλοφορείται η πρώτη προσπάθεια να αποτελέσουν οι φωτογραφίες μια ακολουθία.
Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν ένα photobook Dummy, το οποίο, τον Απρίλιο του 2013, συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα των υποψηφιοτήτων για το 6th International Dummy Award στο Κάσελ της Γερμανίας. - Η αβεβαιότητα της αρχής Αισθάνθηκα την ανάγκη να αρχίσω να φωτογραφίζω χωρίς προαποφασισμένο σχέδιο.
Η συνθήκη αυτή ήταν καινούργια και αρκετά περίπλοκη. Έπρεπε να βρω μια χαραμάδα χρόνου που δεν θα με χρειάζονταν κάπου αλλού, κάποιες στιγμές που το φως και η ψυχική διάθεση θα ταυτίζονταν.
- Τι θα λέγατε μεταξύ 4.30 - 7.00 π.μ.;
Αναζητώντας τα περιπατητικά μοτίβα της χαραυγής στην πόλη, ανακάλυψα την ελευθερία στις ώρες του λυκαυγούς.
Ήμουν εκεί όταν το σκοτάδι μεταμορφωνόταν σε φως με έναν διαπεραστικό ήχο
• εκεί όταν το πρωινό τραγούδι των πουλιών συγχωνευόταν με το τελευταίο γέλιο της νύχτας
• εκεί όταν ο υπνωτιστικός βόμβος των αυτοκινήτων έπνιγε τον ήχο του φλας.
Λουλουδένια σχέδια να συναρμόζονται στα αρχαία ερείπια, προβολείς αυτοκινήτων να ακτινοβολούν σε κεντρικές λεωφόρους, σιωπηλά εργοτάξια ανάμεσα σε μακρινά, κοιμισμένα κτίρια...ένας χαρταετός, μια πλαστική σακούλα, ένα τηλεγραφόξυλο, λευκές καρέκλες, πολύχρωμα μπαλόνια, ακρωτηριασμένα δέντρα – όλα συμπλέκονται σε ένα σώμα φωτογραφιών για να δημιουργήσουν ένα μυστικό αστικό κήπο.
Η φωτογραφική ανασύνθεση της γενέτειράς μου σε κήπο δεν ήταν ξεκάθαρη από την αρχή. Στα πρώτα στάδια της φωτογράφισης, ανακάλυψα ότι αναζητούσα τα λουλουδάτα μοτίβα των υφασμάτων της παιδικής μου ηλικίας. Μεγάλωσα μέσα στην οικογενειακή επιχείρηση γυναικείων prêt a porter ενδυμάτων, που είχε ιδρυθεί στα 1970.
Ίσως τα λουλουδάτα εμπριμέ των έτοιμων φορεμάτων να είχαν αποτυπώσει στη μνήμη μου τα φευγαλέα τους σχήματα. Βαδίζοντας στις σκοτεινές περιοχές της πόλης έψαχνα άνθινα οργανικά σχήματα κάτω από τα δέντρα ή πάνω στους περιποιημένους φράχτες.
Προτού καν το καταλάβω, οι πρωινοί μου περίπατοι είχαν γίνει νυχτερινοί και ταυτόχρονα μια εβδομαδιαία τελετουργία. Με τον καιρό, εγκατέλειψα τα λουλουδάτα σχέδια και εστίασα στο τοπίο της πόλης. Και εκεί, ανακάλυψα την πόλη, και όχι την προβολή που έκανα πάνω της η ίδια.
Λία Ναλμπαντίδου
Γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Φωτογραφία στις ΗΠΑ, στο Columbus College of Art & Design, Columbus – Ohio (1991) και παρακολούθησε το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα “Project Area Body” στη Γερμανία στο Internationale Frauenuniversität / Hannover & Bremen (2000).
Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Το φωτογραφικό της πρότζεκτ με τίτλο «Το ασφαλές, ιδιωτικό πεδίο του σπιτιού μου (1996-2001) – Μηδέν έως Πέντε», Εκδόσεις Cube Art - Αθήνα: 2002, έλαβε επιδότηση (Book Grant) από το ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου.
Το βιβλίο της «Αστικός Μυστικός Κήπος- Γιατί τη νύχτα;», έκδοση της ίδιας (Θεσσαλονίκη 2013), ήταν στην τελική λίστα για το 6ο Διεθνές Βραβείο Int’l Fotobook Dummy Award, Kassel.
Αναθέσεις: Vie Commune, Salonique! Ça Va? Ένας αιώνας, Ένα σχολείο, Μία αποστολή, Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης & Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (2006), Gruppenporträt Einer Stadt: Deutsch-Griechische Zusammenarbeit im Heutigen Thessaloniki (Vertraute Fremde)- Ομαδικό πορτραίτο μιας πόλης: γερμανο-ελληνική συνεργασία στη σημερινή Θεσσαλονίκη (Γνωστοί- Άγνωστοι), με τη συνεργασία του Γερμανικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης Goethe και Πολιτιστικού Κέντρου Ωνάσης Τελετή εγκαινίων στην Αθήνα, (2010).
Οι φωτογραφίες και τα βιβλία της βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές.
Σπύρος Στάβερης – Θεσσαλονίκη 2013
Τα έργα του Σπύρου Στάβερη στο κέντρο της έκθεσης, αντανακλούν την ανθρώπινη παρουσία στην πόλη. Φωτογραφίες δρόμου, από άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας συνθέτουν τη φυσιογνωμία της πόλης αποτυπώνοντας πέρα από το ίχνος τους και καθημερινές καταστάσεις. Η αναμονή σε στάση λεωφορείων, ένας σαλεπτζής, μία Ασιάτισσα μπροστά από ένα ΑΤΜ.
Οι φωτογραφίες θα μπορούσαν να είναι από οποιαδήποτε πόλη του κόσμου, αν δεν υπήρχαν σε ορισμένες στοιχεία του ελληνικού αλφαβήτου που να προδίδουν πως πρόκειται για ελληνική πόλη. Ασπρόμαυρες, ξεφεύγουν από το χρώμα της επικαιρότητας, για να τονίσουν όχι τους ανθρώπους του σήμερα, αλλά τους κατοίκους που δίνουν στην πόλη και σε κάθε πόλη ζωή, μέσα από τις πράξεις και την παρουσία τους.
Σπύρος Στάβερης
Γεννήθηκε το 1952 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Μέχρι το 1974 έζησε στο Παρίσι και από τότε έως το 1985 μοίραζε τη ζωή του μεταξύ Παρισιού και Αθήνας, οπότε και επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Σπούδασε Ιστορία στο Παρίσι.
Από το 1989 εργάζεται ως φωτογράφος, κυρίως στον ελληνικό και ξένο Τύπο. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές. Έργα του παρουσιάζονται σε διάφορες εκδόσεις για τη φωτογραφία και καταλόγους εκθέσεων, ενώ ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές και στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Συνεργάζεται με το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ.
Είναι μέλος του φωτογραφικού πρακτορείου “Fosphotos”. Εκπροσωπείται από την Elika Gallery στην Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου