Επιστράτευση εκπαιδευτικών>με ποια νομιμότητα και πόση υποκρισία

Ας μας πει η κυβέρνηση πότε έκανε και πώς έκανε ουσιαστικό διάλογο με την ΟΛΜΕ για να στηρίξει τον εκπαιδευτικό, την ψυχή του δημόσιο σχολείου, αν τον εμψύχωσε, τον ενδυνάμωσε, τον επιμόρφωσε, του έδωσε τα υλικά και τις υποδομές να διδάξει τους μαθητές του...

Γράφει η 

Παρασκευή Φιριπή

«..Η απόφαση της ΟΛΜΕ δημιουργεί αδικαιολόγητη αναστάτωση σε εκατοντάδες οικογένειές και θέτει σε ομηρία τους μαθητές. Η κυβέρνηση οφείλει να διασφαλίσει την ομαλή διεξαγωγή των εξετάσεων, τη γαλήνη και την ηρεμία γονιών και μαθητών. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να παίξει με την αγωνία των νέων, οι εξετάσεις θα γίνουν στη ώρα τους". Αυτές ήταν οι τελευταίες ανακοινώσεις του Υπουργού Παιδείας απερχόμενου από το Μεγαρο Μαξίμου.

Ήρθε η ώρα του Υπουργού και της Κυβέρνησης να σκεφτεί και να δράσει επιτέλους για τις ζωές των παιδιών και των οικογενειών τους! Αφού γκρέμισαν στην κυριολεξία ζωές ανθρώπων, αφού στέρησαν το όνειρο από γονείς και παιδιά, αφού έδιωξαν και διώχνουν με τις στοχευμένες, κατευθυνόμενες πολιτικές τους παιδιά φωτισμένα και το νέο εργατικό δυναμικό της χώρας, σήμερα με ανείπωτη υποκρισία θυμήθηκαν να μιλήσουν για την ηρεμία των παιδιών και των οικογενειών τους.

Αφού αποδόμησαν και αποδομούν το δημόσιο δωρεάν σχολείο, που αυτό τους σπούδασε , αφού άφησαν όλη την χρονιά, γονείς ανέργους με πενιχρά έως μηδαμινά επιδόματα και παιδιά θλιμμένα που στερήθηκαν από το φαγητό και τη ζέστη τους μέχρι και αυτό το καθημερινό σχολείο ήρθαν σήμερα να βγούν υπερασπιστές της ηρεμίας και του αγώνα τους.

Αλλά όμως είναι οι εκπαιδευτικοί που ευθύνονται για την αγωνία των παιδιών, είναι οι εκπαιδευτικοί δάσκαλοί τους που έπαιξαν με τις ζωές στους. Είναι οι εκπαιδευτικοί που πρέπει να απειλήσουμε και να τιμωρήσουμε για την διάλυση του δημόσιου σχολείου που εκείνοι προετοίμασαν, είναι οι εκπαιδευτικοί που έφεραν το σκοτάδι στη διδασκαλία και στη δημοκρατία που μαθαίνουμε στα παιδιά μας.

Και βέβαια η επίταξη των υπηρεσιών τους μαζί με όλες τις άναρθρες κραυγές των αδιάβαστων(;) κομματικών μελών τους και φεύ βουλευτών τους, που προσβάλουν ο,τι απέμεινε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, είναι το αποτελεσματικότερο όπλο τους στη βάση μιας ανύπαρκτης νομιμότητας και νομιμοποίησης τους.

• Σύμφωνα με την παράγραφο 4 του άρθρου 22 του Συντάγματος, ορίζεται ότι: «Οποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας απαγορεύεται. Ειδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά με την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών σε περίπτωση πολέμου ή επιστράτευσης ή για την αντιμετώπιση αναγκών της άμυνας της Χώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από θεομηνία ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία…». 

Εξ άλλου, στο άρθρο 23 του Συντάγματος ορίζονται και τα εξής:

«1. Το Κράτος λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα για τη διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών μ΄ αυτή δικαιωμάτων εναντίον κάθε προσβολής τους, μέσα στα όρια του νόμου.
2. Η απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων… Το δικαίωμα προσφυγής σε απεργία του προσωπικού των κάθε μορφής επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου, υπόκειται στους συγκεκριμένους περιορισμούς του νόμου που το ρυθμίζει. Οι περιορισμοί αυτοί δεν μπορούν να φθάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την παρεμπόδιση της νόμιμης άσκησής του» (ΣΤΕ1623/2012)

• Στην υπ’’ αρ. 29 Διεθνή Σύμβαση, της Γενικής Συνδιασκέψεως της Διεθνούς Οργανώσεως Εργασίας (ΔΟΕ), «περί της αναγκαστικής ή υποχρεωτικής εργασίας», που υπεγράφη στη Γενεύη, στις 23.6.1930, και κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του ν. 2079/1952 (Α΄108), ορίζονται και τα εξής: 

« Άρθρον 1. 1. Πάν Μέλος της Διεθνούς Οργανώσεως Εργασίας επικυρούν την παρούσαν Σύμβασιν υποχρεούται όπως καταργήση την χρήσιν της αναγκαστικής ή υποχρεωτικής εργασίας υφ’ όλας αυτής τας μορφάς, εντός της βραχυτέρας το δυνατόν προθεσμίας…
Άρθρον 2. 1. Εν τη εννοία της παρούσης συμβάσεως ο όρος ‘αναγκαστική ή υποχρεωτική εργασία’ δηλοί πάσαν εργασίαν ή υπηρεσίαν απαιτουμένην παρά ατόμου επ’ απειλή οιασδήποτε ποινής και δι’ ήν το εν λόγω άτομον δεν προσεφέρθη οικεία βουλήσει. 2. Οπωσδήποτε εις τον όρον ‘αναγκαστική ή υποχρεωτική εργασία’ δεν περιλαμβάνονται εν τη εννοία της παρούσης συμβάσεως: α)…β)…γ)…δ) Πάσα εργασία ή υπηρεσία απαιτουμένη εις τας περιπτώσεις ανωτέρας βίας, ήτοι εις περιπτώσεις πολέμου, καταστροφών ή απειλής καταστροφών, οίον πυρκαϊαί, πλήμμυραι, λιμοί, σεισμοί, βίαιαι επιδημίαι και επιζωοτίαι έντονοι, επιδρομαί ζώων, εντόμων ή φυτικών παρασίτων, επιβλαβών και εν γένει οιαδήποτε περίστασις θέτουσα εν κινδύνω ή απειλούσα να θέση εν κινδύνω την ζωήν ή τας ομαλάς συνθήκας διαβιώσεως του συνόλου ή μέρους του πληθυσμού. ε)…».

• Στο ίδιο πνεύμα κινείται και η αρ. 105 Διεθνή Σύμβαση, της Γενικής Συνδιασκέψεως της Διεθνούς Οργανώσεως Εργασίας, «περί καταργήσεως της αναγκαστικής εργασίας», που υπεγράφη στη Γενεύη, στις 5.6.1957, και κυρώθηκε και από την Ελλάδα ως εσωτερικό δίκαιο με το άρθρο πρώτο του ν.δ. 4221/1961 (Α΄173).. 

Επιπλέον στο άρθρο 4 της Διεθνούς Συμβάσεως της Ρώμης «δια την προάσπισιν των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών» (ΕΣΔΑ), η οποία κυρώθηκε και τέθηκε εκ νέου σε ισχύ με το ν.δ 53/1974 (Α΄256), ορίζονται και τα εξής:
«2. Ουδείς δύναται να υποχρεωθή εις αναγκαστικήν ή υποχρεωτικήν εργασίαν. 3. Δεν θεωρείται ως «αναγκαστική ή υποχρεωτική εργασία» υπό την έννοιαν του παρόντος άρθρου: α)… β)… γ) πάσα υπηρεσία ζητουμένη εις περίπτωσιν κρίσεων ή θεομηνιών, αι οποίαι απειλούν την ζωήν ή την ευδαιμονίαν του συνόλου. δ)…».. και η απαρίθμηση των σχετικών διεθνών συμβάσεων που έχει υπογράψει η Ελλάδα κα που ο νομικός της πολιτισμός μέχρι σήμερα θεωρούσε αναγκαίες, μπορεί να συνεχιστεί.

Παράλληλα στο άρθρο 41 του ειδικού νόμου 3536/2007 (Α΄42), υπό τον τίτλο «Ρυθμίσεις για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών σε περίοδο ειρήνης», ορίζονται, μεταξύ άλλων, τα εξής:

• «1. Επίταξη προσωπικών υπηρεσιών και επίταξη ακινήτων και κινητών πραγμάτων, ως μέτρα πολιτικής κινητοποίησης για την αντιμετώπιση έκτακτης ανάγκης σε περίοδο ειρήνης επιτρέπονται κατά τους όρους και προϋποθέσεις των διατάξεων του άρθρου αυτού. 
• 2. Έκτακτη ανάγκη σε περίοδο ειρήνης, που επιβάλλει την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών, είναι κάθε αιφνίδια κατάσταση, η οποία απαιτεί τη λήψη άμεσων μέτρων προς αντιμετώπιση αμυντικών αναγκών της Χώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από κάθε μορφής απειλούμενη φυσική καταστροφή ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία. Έκτακτη ανάγκη σε περίοδο ειρήνης, που επιβάλλει την επίταξη ακινήτων και κινητών πραγμάτων, είναι κάθε άμεση κοινωνική ανάγκη που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή υγεία. 3…4…5…6. Όποιος καλείται να προσφέρει τις υπηρεσίες του ή ακίνητο ή κινητό πράγμα κατά τις διατάξεις του άρθρου αυτού και είτε αρνείται να παραλάβει το σχετικό φύλλο επίταξης είτε αρνείται ή παραλείπει να εκτελέσει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την επίταξη, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών (3) μηνών. 
• 7. Οι διατάξεις ιδίως των άρθρων 2 παρ. 5, 18, 19, 22 και 23 του ν.δ. 17/1974 δεν εφαρμόζονται εφεξής για την αντιμετώπιση έκτακτης ανάγκης σε καιρό ειρήνης, εφόσον έρχονται σε αντίθεση προς τις διατάξεις αυτού του άρθρου. Επίσης δεν εφαρμόζεται και κάθε άλλη διάταξη που είναι αντίθετη προς τις διατάξεις αυτού του άρθρου.». 

Εξάλλου, στο ν.δ. 17/1974 «περί πολιτικής σχεδιάσεως εκτάκτου ανάγκης» (Α΄236) όπως αυτό ισχύει σήμερα, ορίζεται ότι «ως πολιτική κινητοποίησις νοείται η μετάπτωσις των πολιτικών δυνάμεων εκ της καταστάσεως ειρήνης εις πολεμικήν τοιαύτην ή εις κατάστασιν αντιμετωπίσεως των εκτάκτων εν ειρήνη αναγκών…» (άρθρο 2 παρ. 3)

Ας μας τεκμηριώσει η κυβέρνηση ποιές από τις ορισμένες περιοριστικά συνθήκες που προβλέπει όλο το παραπάνω ισχύον νομικό θεσμικό πλαίσιο συντρέχουν σήμερα ώστε να προχωρήσει στην απειλητική πέρα από κάθε έννοια Δημοκρατικής νομιμότητας επίταξη των υπηρεσιών των εκπαιδευτικών και ποιές συνθήκες της επιβάλλουν την παραβίαση των Διεθνούς Δικαίου που η Βουλή των Ελλήνων με ισχύουσες μέχρι σήμερα αποφάσεις της, έχει επικυρώσει ως εσωτερικό δίκαιο.

Ας μας πει η κυβέρνηση πότε έκανε και πώς έκανε ουσιαστικό διάλογο με την ΟΛΜΕ για να στηρίξει τον εκπαιδευτικό, την ψυχή του δημόσιο σχολείου, αν τον εμψύχωσε, τον ενδυνάμωσε, τον επιμόρφωσε, του έδωσε τα υλικά και τις υποδομές να διδάξει τους μαθητές του, που τελικά δίδαξε βέβαια μέσα από την ψυχή του!

Ας μας πει η Κυβέρνηση αν έχει την πολιτική βούληση να στηρίξει το κοινωνικό δικαίωμα στο δημόσιο δωρεάν σχολείο ή το θεωρεί εμμονή από πλευράς ΟΛΜΕ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ και προτιμά να μας συμπαρασύρει όλους, εκπαιδευτικούς, γονείς, παιδιά-αυριανούς γονείς και πολίτες αυτής της χώρας στον κατήφορο της Δημοκρατίας, που αυτή επέλεξε!


 Νομικός, Αιρετός ΑΠΥΣΔΕ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, εκλεγμένη με τις «ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ»