Χρωστάω μια εξήγηση στον αναγνώστη: έγραψα το κείμενο (ποίημα) που ακολουθεί ακροβατώντας στο τεντωμένο σχοινί ενός προσωπικού διλήμματος. Επιτυχών μετά από εσκεμμένη καθυστέρηση αρκετών ετών στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, έπρεπε να εγκαταλείψω τη Θεσσαλονίκη -και ότι αυτή στο μυαλό, στην καρδιά και στο πνεύμα μου, αντιπροσώπευε- και να εγκατασταθώ στην Αθήνα! Θα μπορούσε να ήταν εύκολο, αλλά δεν ήταν... Όχι εφόσον έπρεπε να αντιμετωπίσω τους αδίστακτους προσωπικούς μου δαίμονες... και δεν ήταν λίγοι...
Ο Διάφανος Δρομέας
(από την ποιητική συλλογή "Οι ρομαντικοί βλέπουν καλά μέσα στη Νύχτα"/
Βιβλίο Πρώτο/Ούλρο και Μπεουλά/Ώρα Ένατη)
Βιάσου πολεμιστή κι έχεις αργήσει
τα ζωντανά του δάσους στήσανε χορό,
οι αναμνήσεις ζευγαρώνουν και με θλίψη
αφέντες κι ιπποκόμοι παίζουν ντομινό.
Χωρίς εσένα αρχίζει το παιχνίδι
τα τύμπανα χτυπούν σε ξέφρενο ρυθμό
το σκήπτρο σου κρατώντας ξεφωνίζει
ένα μικρό χαριτωμένο καγκουρώ.
Μέσα στο κάστρο σου βόσκουν πιθήκοι
και σεργιανάνε τις νύχτες μονάχοι
δυό ερημίτες γέροντες λύκοι
με τα όνειρά σου φορτωμένα στην πλάτη.
Λεηλατήσανε οι φίλοι σου με φούρια
τον χρόνο που σαν ένα όνειρο κυλάει
κι η αγαπημένη που ψάχνεις στα τραγούδια
σε ξένες αγκαλιές τον Έρωτα, τρυγάει.
Τι κι αν γυρίσεις σαν διάφανος δρομέας
δεν είναι η πόλη σου Ιθάκη να σε θέλει
κι εσύ δεν είσαι ο γέρος Οδυσσέας
νάχεις την Πηνελόπη σου να περιμένει...
Παναγιώτης Σερ. Χανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου